Powstanie nowego medalika i jego rozprzestrzenienie się
W 1880 roku na 1400 rocznicę narodzin św. Benedykta
zaprojektowano nowy, jubileuszowy wzór medalika. Ówczesny opat z Monte Cassino
o. Bonifacy Krug wydał polecenie, by medal został wybity w arcyopactwie św.
Marcina w Beuron. Autorem jubileuszowego wzoru był mnich Desiderius Lenz, z
chrztu imię Piotr, należący do artystycznej szkoły beurońskiej, która korzystała
też z rozwiązań starożytnej sztuki egipskiej, greckiej, rzymskiej,
bizantyjskiej i innych. Z racji miejsca, w którym polecono go utworzyć, medalik
nosi też nazwę „kasyneńskiego”.
Nowy wygląd, choć tak samo jak wygląd tradycyjny
realizuje wytyczne wskazane w brewe papieskim, różni się jednak radykalnie od
dotychczasowego wyglądu Krzyża św. Benedykta. Na medaliku umieszczone zostają
nowe elementy, podczas gdy niektóre stare usunięto, pewne napisy są
przestawione, inne dodane, tak że sam medalik staje się zupełnie inny w wyglądzie,
a na dodatek zostaje przepracowany artystycznie według koncepcji artystycznych
szkoły beurońskiej lub innych własnych rozwiązań twórców. W niektórych
opracowaniach mówi się o niewielkich zmianach – nie jest to prawda, wygląd
medalika jest zmieniony bardzo wyraźnie.
Pod koniec XX wieku nowy jubileuszowy wzór medalika stał się na tyle powszechny, że używano
już i produkowano prawie wyłącznie ten właśnie typ medalika. Określenie sposobu
i czasu, w jakim nowy medalik zdominował w połowie XX wieku medalik tradycyjny
i sprawił, że on praktycznie zniknął z użycia, nie jest rzeczą prostą. Na pewno
nie stało się to od razu, bo ludzie byli przywiązani do tradycyjnego typu i
nadal produkowano medaliki według klasycznego wzoru. Wiemy na przykład, że
jeszcze tuż przed drugą wojną światową cystersi w Polsce propagowali stary,
klasyczny wzór medalika.>
Niektórzy błędnie
myślą, że sprawa dotyczy tylko różnicy pomiędzy IHS i PAX.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz